(ဂ) ေမာ္ေထာဖါ (ေမာ္ေထာ၏အေဖ) တုိ႔အဖြဲ႕သည္ သထုံကုိ အေနာ္ရထာမင္း သိမ္းပုိက္ၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္ ပခုကၠဴ အေနာက္ဘက္ပုိင္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ေတာင္သားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အတူတကြ အေျခခ်ေနထုိင္ရာမွ ေတာင္သားလူမ်ိဳးအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့သည္။
ေအဒီ ၁၁ ႏွင့္ ၁၂ ရာစုခန္႔တြင္ အခ်ိဳ႕ ေသာပအုိ၀္းက မႈလေနရာတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး ၊က်န္ပအုိ၀္းမ်ားက အုပ္စု၊ (၉) စုဖြဲ႕ၿပီး သု၀ဏၰဘူမိေနျပည္ေတာ္ကုိ စြန္႔ခြါၿပီး ေရၾကည္ရာျမတ္ႏုရာသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ (၇) အုပ္စုက ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ေမာ္ခ်ီး၊ မုိးၿဗဲ၊ ဆီဆုိင္၊ ပင္ေလာင္းမွ စၿပီး မုိင္းကုိင္အထိ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းအဖြဲ႔သည္ မႏုဟာမင္း၏ ေျမးေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ခြန္ေမာင္ႏုိင္ႏွင့္ ခြန္ေမာင္သာတုိ႔က ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ခြန္ေမာင္ႏုိင္ႏွင့္ ခြန္ေမာင္သာ တုိ႔ဦးေဆာင္ေသာ အဖြဲ႕သည္ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕တြင္ အေျခခ်ခဲ့သည္။ သထုံၿမိဳ႕ ေရႊစာရံဘုရားအနီးမွ ေျမ လွည္း(၉)စီးႏွင့္ ေရ (၉) ထမ္းတုိ႔ကုိ ေလာင္းခ်ၿပီး “ သထုံေလး” ေခၚ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကုိ ေကာဇာသကၠရာဇ္ (ျမန္မာသကၠရာဇ္) ၄၈၅ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕တြင္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသား အႀကီးအကဲမ်ား (၁၂)ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ၎တုိ႔မွာ-
၁။ ခြန္ေမာင္ခ်ဳံ
၂။ ခြန္ေမာင္ျဖဴ
၃။ ခြန္ေအာင္သာ
၄။ ခြန္ေမာင္ႏုိင္
၅။ ခြန္ေမာင္တုိင္
၆။ ခြန္ပတီ
၇။ ခြန္ကုံရ
၈။ ခြန္အုိး
၉။ ခြန္ေလာ္
၁၀။ ခြန္စိန္
၁၁။ ခြန္ၾကည္
၁၂။ ခြန္ျပား စသည္တုိ႕ျဖစ္သည္။
တစ္အုပ္စုသည္ ေမာ္ေထာ္ဖါ (ေခၚ) စာေဟာဆရာက ဦးေဆာင္ၿပီး ပခုကၠဴ အေနာက္ဘက္တြင္ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ယခုတြင္ ေတာင္သားလူမ်ိဳးအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့သည္။
က်န္တစ္အုပ္စုသည္ ေမာ္ေထာ္ဖါ လမ္းညြန္မႈျဖင့္ စစ္ေတာင္းျမတ္၀ွမ္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ယုိးဒယားနယ္စပ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္အင္းေလးေဒသသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။
သမုိင္းတြင္ ပအုိ၀္းလူမ်ိဳး မ်ိဳးႏြယ္စု (၃၃)မ်ိဳးရွိခဲ့သည္။ ၎တုိ႔မွာ
၁။ ပအုိ၀္းကြန္လုံ
၂။ ပအုိ၀္း တေတာက္
၃။ ပအုိ၀္း လြယ္အုိင္း
၄။ ပအုိ၀္း တယန္
၅။ ပအုိ၀္း ပန္နင္
၆။ ပအုိ၀္းတရုိင္ (ပအုိ၀္း တရ်ာက္)
၇။ ပအုိ၀္းပထုံ
၈။ ပအုိ၀္းကြန္စံ
၉။ ပအုိ၀္း ေငြေတာင္သူ
၁၀။ ပအုိ၀္း တတုိင္
၁၁။ ပအုိ၀္း ထီရီး
၁၂။ ပအုိ၀္း ပန္းပလႈိင္
၁၃။ ပအုိ၀္း ပေလာင္
၁၄။ ပအုိ၀္း ပေလး
၁၅။ ပအုိ၀္း ခရုိင္း
၁၆။ ပအုိ၀္း ၀ါးဖရဲ႔
၁၇။ ပအုိ၀္း က်န္းစန္း
၁၈။ ပအုိ၀္း ဓႏု
၁၉။ ပအုိ၀္း ပေတာင္
၂၀။ ပအုိ၀္း ေတာင္ရုိး
၂၁။ ပအုိ၀္း တကြာ
၂၂။ ပအုိ၀္း ငေသာက္ရင္း
၂၃။ ပအုိ၀္း တႏုိး
၂၄။ ပအုိ၀္း တေထြး
၂၅။ ပအုိ၀္း ရင္သုိင္း
၂၆။ ပအုိ၀္း ကြန္က်မ္း
၂၇။ ပအုိ၀္း မုိက္ကြန္
၂၈။ ပအုိ၀္း ၿခဲ
၂၉။ ပအုိ၀္း ယင္းဒမ္
၃၀။ ပအုိ၀္း မုိက္လန္
၃၁။ ပအုိ၀္း ေတာင္သား
၃၂။ ပအုိ၀္း ပနဲ
၃၃။ ပအုိ၀္း ဇယိမ္ စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ျဖစ္ေသာ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္ ကယားျပည္နယ္၊ ပဲခူးတိုင္းေဒသၾကီး၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ထုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္ ကေမာၻဒီးယားႏုိင္ငံတြင္ ယေန႔ထိတုိင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္ကုိေတြ႕ရွိရပါသည္။
ကုိးကားခ်က္။ ။
(၁) ျပည္ေထာင္စုထဲကပအုိ္၀္း။
(၂) ၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ပအုိ၀္းအမ်ိုဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(PNO) မွထုတ္ေ၀သည့္ ပအုိ၀္းအမ်ိဳးသား၏ ဂုဏ္အဂၤါရပ္မ်ား။
(၃) ပအုိ၀္း လူမ်ိဳးသမုိင္း (အရွင္စႏၵာ၀ရ MA ၊ ေနာင္တဗင္ေက်ာင္းတုိက္ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႔နယ္)။
(၄) ပအုိ၀္းလူမ်ိဳးသမုိင္း သုေတသန (အရွင္စႏၵာ၀ရ MA၊ ေနာင္တဗင္ေက်ာင္းတုိက္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႔နယ္)။
(၅) ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ (အရွင္စႏၵာ၀ရ MA၊ ေနာင္တဗင္ေက်ာင္းတုိက္ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႔နယ္)။
(၆) ဒီဇင္ဘာ (၁၁) စာအုပ္
(၇) သု၀ဏၰပကာသနီက်မ္း
(၈) ျမန္မာႏုိ္င္ငံ ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး (မင္းပုည)
(၉) ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း တုိင္းရင္းသာလူမ်ိဳးစုမ်ားအေၾကာင္း စာအုပ္
0 comments:
Post a Comment
Thanks for your comment.